İlaçsız ve hekimsiz Şiiri - Oktay Avcu

Önce insanlığımızı kaybettik
Artık usulca her şeyimizi yitiriyoruz
Bir resimde görmüştüm
Bir akbaba bir çocuğun açlıktan ölmesini bekliyordu
Akrabayı anlıyorum
Bir onun ölümünü izleyene kameramanı anlamıyorum
Birde kendimi
O beni oğlum muydu?
Düşündüm belki de kızımdı
Suya ve ekmeğe uzanan
O yalvaran çaresiz gözler
Akrabanın umutlarını
Sevinçlerini
Beklentilerini boşa çıkarsın biri
Biri bir bardak çamurlu su
Biri bir leş parçası uzatsın bu yavrucuğa
Unutma pirzola tadında yenecek
Ve hayatın boyu yaptığın en büyük ibadet olacak
Biri kurtarsın bu çırpınışı
Acı bir itiraf istiyorsan
Ona o acıları yaşatan bendim
Yakında hiçbir şeyimiz kalmayacak
Bizde olmayacağız
Nasıl oluruz insanlığımız olmadan
Afrika da
Somali de
Adını bilmediğim ülkelerde
Bir damla suya
Bir kuru ekmeğe muhtaç
İlaçsız ve hekimsiz
Susuz denizlerde yüzdürülen balıklara kızıyoruz
Kendimize sözümüz geçmiyorsa
En karanlık gecelerde güneşe bakıyoruz
Kendi körlüğümüzü görmeyip
Gözlerimiz kapalı
Günün aydınlığında yarasa avlıyoruz