İklimler - II Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Aç zaman
Tenine ruhuna yüreğine aç
Yoksulluğu toprağından miras
Sürgünlüğü destanlarda yazan yüreğim
Gözlerine aç…

Kırık dalgalarda yakamoz telaşı
Dipte vurgun yemiş martı öfkesi
İhtiyar balıkçının
İskeleye vuran nasipsiz gölgesi
Dağların kokusu, rüzgarın sesi
Nefesine aç…

Aç zaman
Sensizliğe açan gül, kokusuz
Ayak seslerinin duyulmadığı sokak
Yürümediğin kaldırım taşları
Sana bakmadan giden insan bakışları mutsuz..
Bu umutsuz, bu yorgun, bu viran şehir
Gülüşüne aç…

Öksüz çocuklar gibi
Yalnız kaldı iklimler
Yağmur düşmüyor toprağa
Toprakta filizlenmeyen başak
Alın teri olup, erişmiyor sofraya
Kırılgan düşlerde yeniliyor insanlık
Meteliksiz, çulsuz, hovarda kaldık
Azaldık, çoğalırken yokluğun…

Şimdi yazdığım mektup, uykusuz kalışım
Sessizce ettiğim dua, Tanrıya yakarışım

Dönüşüne aç……