Ikliim Kekremsi Şiiri - Seyfi Karaca

Soguk ayazlar vurunca dünyayi
Her fisiltiya poyraz olan hayati kopmus dallar yapraklar
Alip kimsesizlige sürükleniyorken ocak külde yolcu bayirda cira…
… cira sürgünden sürgüne yetimhaneler elinde
Feri kendi kendine sönmüs bir kandilin
Üstüne yalnizlik cökmüs cigliklariyla basbasa kaldigi dörtduvarlar dibinden
Yükselen heybeler döküntüsü bozgun agsiz bahcesiz topraksiz…
Insan mosmor yanina kalip giden gibi sankisine sanki
Saniyesi saniyesine denk geldigi yoklugun kaydina gecip giden gelene
Üstüne giydigi insanlik yükünü fazladan sayip düstükce dökülüyor
Tutundugu dikenli budaklarda iklim güz..
Ortalik bozbulanik buz arafelerinde ve sen…
Yalnizligin sohbetiyle aci yemisler sofrasinda avunup üzülürken annem
Annem annem güzel annem…
Zaman zaten ahbapsiz suskunluga gönül kirgini hasret yorgunu
Aslim neslim diye hickira hickira
Cirpinip tir tir titrerken

Seyfi Karaca……………..Kasim / 15