İkinci Şahsa Şiir Şiiri - Yunus Yılmaz 5

Her şey yine şiirde, sen şiirde gizlisin,
Bırak divane poyraz, saçlarında gezinsin.

Hüzün karası gözler, ten ab-ı hayat akı,
Şanına yetmez sözler, gönlün cennet berrakı.

Ruhum itiraflara, alışkın değil böyle,
Senden gayrı kimsem yok, var mı ki hadi söyle.

Saçlarını utandım, öpmek için suçumdan,
Emreyledim poyraza, öpüp geçsin saçından.

Tirtir titrer bedenim, tenine hasret bekler,
Teşrif edeceksin ya, kanatlanmış melekler.

Gülmekyakışır sana, en güzel gülüş sende,
Seni görmek uğruna, ömrüm geçsin mahsende.

Gücüm yetmez ismini, telaffuza yeltensin,
Cüret etse lugatım, en ağır lehçe sensin.

Özlem dedikleri şey, dayanılmaz işkence,
Güneş yanında hiçtir, bağrım alevlenince.

Dalgalansın saçların, buram buram kokarak,
Poyraz bana getirsin, kokunu el çırparak.

Zira bir nebze diner, belki yürek narımın,
Dağıtır yuvasını, kalpte intizarımın.

Alsın da gül kokunu, yaysın bütün aleme,
Kılsın nispet kağıda, yakaran şu kaleme.

Bir ıslık ki uzaktan şarkı söyler de gelir,
Canım sen, tenim sensin, haktan diler de gelir.

Elemim gamım yalnız, senden ırak olmaktan,
Bu biçare endişem, sensiz toprak olmaktan.

Seni yetmez tasvire, lugatların en hası.
Ey! Has bahçemin gülü, bülbülümün hülyası.

Sen semaya gerilmiş, zümrütten bir perdesin,
Zemin ayaklarına, yol misali serilsin.

Yüz bulup dalsam bir kez, gül dağıtan çehrene,
Hayandan utanırım, mahçup olurum yine.

Sana çıkar şans yolum, senden tüm vesileler,
Adım adım önünde, erir bütün çileler.

Sözün tükendiği yer, ilkim sonum da sensin.
Ne gelirse başıma, başıma senden gelsin.

(( ŞAİR ) ( SİMİN ))