İkimiz Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

İKİMİZ

Koskocaman bir evrende başladı
Seninle hikayemiz,
Sen bazen,
Serin bir rüzgar, oluyordun
Bazen bir fırtına, bazende
Bir meltemdin, püfür püsür esen
Ve hep, esip geçiyordun da zaten,
Gözün hiçbirşeyi görmüyordu
Yada görmezden geliyordun
En çokta buydu bana elem veren

Ben ise rüzgar gülü gibi,
Sen ne yandan esersen
Ben hep o yana dönerdim,
Tek başına hükmediyordun hayata tüm gücünle, ve cesurca,
Bu yüzden ben, ben hiçbirzaman biz diyemedim, ikimiz diyemedim,
Sen gelirkende yalnızdım
Sen giderken de yalnızdım çünkü

Bekledim sadece
Sessizce bekledim,
Gecenin sabahı,
Karanlığın şafağı
Beklediği gibi bekledim
Şikayet etmeden, vazgeçmeden
İçimi açmadan, içine düşmeden bekledim,
Okadar da muhtaçken sana susmak, ölüm gibiydi bana

Uzun süre, hep kendi acımı gördüm,
Hep, kendi yalnızlığımla buz tuttu
Zavallı yüreğim, oysa sen
Sen benden daha'da yalnızdın
Esip geçiyor, uçup gidiyordun sadece,
Ne konacağın bir dal
Nede sığınacağın bir liman vardı,
Gözlerinden yarım kalan
Birşeylerin hüznü damlıyordu,

Kendi acımdan sonra birde
Senin yalnızlığın dert oluyordu, Bana
Ve artık iki kere üzülüyor
iki kere acı çkiyordum,
Ve yine ikimiz diyemiyordum,
Çünkü yan yana bir halimiz yoktu, Yana yana bir halimiz vardı senle,
Yaşamak isteyipte yaşayamadığımız yıllar gibi,
Yalnızlığımla kalıyordum ben
gün batarken dağlara düşen gölge gibi çekilirken sen

İkimiz kelimesi, sadece acılarımız
Ve yalnızlığımızın buluşmasıydı,
Bazen, buda güzel geliyordu bana
Biliyormusun,
Hani Yelkovanın, akrebin üzerinden
Defalarca geçip gitmesi gibi
Doğup batması gibi güneşin
Bir nehrin kenarında suyun
Akışını izlemek gibi ,
Yıldız kayması gibi
Gecenin ta orta yerinde
Yada bulutlara bakmak gibi gökyüzünde,

Öyle ya, öyle ya , sen rüzgardın
Ben ise kupkuru bir dal,
Ne yeşertebilirdin beni
Nede yaprağımı dökebilirdin,
Biz olamıyorduk seninle
İkimiz diye birşey yoktu yani,
Peki ya bu yaşlar neden
Dökülüyor gözlerimden,
Onuda sonradan öğrendim,
Rüzgar sert esince
Göz yaşartırmış ...

FEVZİ EMİR YILMAZ