İki Yüzlü Pencerenin Aralığındaki Gece

karanlıkta kızıl göz kısık ve kendinden geçmiş
demir tadına karışmış kan kokusu bölünmüş uyku
saat gecenin yarısını vurduğunda
üçlere karışan endişeler üçlere dolan gözler
gizli gizli yıldızlar düşüyor şakaklara
kan uykusu bölüyor pembe düşleri

gölgeleri perçinleyen bir ışık beliriyor kapıda
yaklaştıkça karanlık sıyrılıyor korkusundan
odanın suskun duvarlarında yenileniyor farklı boyutta dünya
zaman çakılan iskeletten giyiyor mesafeyi
düşlerin karşısında bir ibre gibi ilerliyor
bir şeylere daha var bir şeylere yöneliyor kader

kabuk koptu yaranın üzerindeki son iz de silindi
kesik kesik soluyuşlarda değişti aitlik
gözkapakları karanlığın yolunda
kararsız mayın gibi patlıyor ellerde an
fersah fersah uzaklarda ayın dönmeyen yüzünden
neyi tutuyor parmaklar neyi kolluyor

ne yana dönse yüzler
bir tarafta ışık bir tarafta yükselen bir şeyler
ne vakit kollar uzansa yetişmiyor
ne vakit çenelere düşse yorgunluk
boğuk bir haykırışla irkiliyorlar
kıpırdayan bir şeyler var yansımaları perdeleyen bir şeyler

iki yüzlü pencerenin aralığından odaya doldu gece
kıvrak bir rüzgâr gibi yayıldı telaşlı döngü
aldığı yeni şekliyle doldurdu her yanı
bir is yükseliyor ellere bulaşan
koyu karanlık bulut halinde bir is
korku düştü ani bir sesle yansımalara soğuk aynalardan

gece asılıyor ipe yaklaşan sabahın vaktiyle
bitsin bu kanlı kâbus
tanrıya bir adım kala bu isyan dinsin
bir nefesle zamana dolan bu arayış bu sorgu bitsin
ateşleri sönen bu hissiyatın
külleri savrulsun bu ağaran ufukta