İki Yanım Şiiri - Yusuf Kenan Çetinkaya

Bir yanım gece rüzgarı
yolda ırak bilmez,
habersiz girer
toprak damlı evlerin
ay pencerelerinden içeri,
çocukların umutlu gözlerinden,
büyüklerin yorgun ellerinden öper
sevgide kimlik aramaz.

Bir yanımsa
küskün kırık,
bakışları çalınmış yüzlerin
çukuruna baktıkça,
içine dönük,
payına düşen kadar mahcup,
böyle olmasına sebep.
Dönsem
desem gelir,
caanım gözlerinizi nerede unuttunuz,
yüzünüzde sabahım yitik.

Bir yanım hasat yeli,
ırgatçının ekin dolu saçlarında
yarinin gül ten eli,
azık zamanı
habersiz düşerim
sarı samanı ayartıp yoğurtlu aşına,
tütününü yellerim
efkarını,
bir yılanın zehrini sağar gibi.

Bir yanımsa
hırçın öfkeli,
koca beyler ucuza alır emeği,
dönsem
desem gelir,
boşa gezdirmen göğsünüzdeki
o boş kafesi
çok oluyor
içeride son kuşunuzda
açlıktan öleli.

Bir yanım seher yeli,
tez uyanır
vakitte üşenmez,
işçi pazarları erken kurulur diye,
Dursun' un oğlu daha küçüktür
üşür diye,
ne yaş bırakır ne kırağı,
eskisini koyup oturacağı
taşın üzerinde.
Sonra
sabahın beşinde
karanlık sessiz kaldırımlar boyunca
uzayıp giden ekmek sırasında,
utancın ve açlığın sabrını sınayanların,
çile yanığı,esmer yüzünü,
yıkar gibi kederinden,
ilk ekmek arabasının peşinden,
usulca değiveririm
iri gözlerindeki hüzünlü sevince.
Sonra
ilk simidini
kaportacı çırağına satan çocuğa,
sonra
derdini bile taşıyamadık hamala,
sonra
taştan yatağında,
sanki,en yumuşak
ve en sıcak yorganda yatar gibi yatan
evsiz yurtsuza.
Sonra
yollara
tepelere
dağlara,
sonra
pınarlara
çaylara
ırmaklara,
sonra,
sonra yine en başa.
Bilenin,
ikiye bölerde yüreğini,
bu rezil bu yetim hal,
kimselere değmedik ahh ile,
ömürler eskitilir,
ne fayda.