İki Yabancı Şiiri - Güven Küçük

Merhaba ile başlayan cümlelerin
Elveda ile bittiği o sarmaldayım şimdi.
Sigara dumanı gözlerimi yakarken, gözyaşlarıma bahane arıyorum.
Selam vermeye bile cesaret edemediğim cümlelerle yazıyorum.
Her gün biraz daha uzaklaşıyorsun hayallerimden, farkındayım;
Ve iki yabancıya dönüşüyoruz her saniye, her saat, her gün.

Önce mesajlaşmalarımız bitti, sonra selamlaşmalarımız…
“Nasılsın”larımız gitti, ardından “iyi misin”lerimiz.
Sonra silindi numaralarımız birbirimizden.
İki yabancıya dönüşüyoruz sevgili, farkında mısın?
Ateşi bitti bu aşkın, sadece dumanı kaldı sevgimizden.

Birbirimizden habersiz mi yaşayacağız şimdi?
Hiçbir şey olmamış gibi sahte gülücükler mi saçacağız?
“İyiyim” mi diyeceğiz hâl hatır soranlara?
Ben içinde senli, benli… ya da bizli şiirler mi yazacağım.
Bir yerlerde denk geldiğinde gizli gizli dinleyecek misin?
Bilecek misin gizli öznesinin sen olduğunu o şiirlerin?
Hatırlar mısın ilk günaydınlarımı ya da “iyi misin” diye sormalarımı?
“Birileri güzel yazmış, rahmetli…” dediklerinde dolacak mı gözlerin?
Hiç “iyi misin” diye sormadığın, bir satır bile yazmadığın için sıkışacak mı yüreğin?

“Bir bütünün iki parçası gibiyiz” derdin, hatırlıyor musun?
Ben “birbirimizi tamamladık” derdim.
Sen “iyi ki geldin” derdin… bir de siyahı severdin.
Sana en çok siyah, bana en çok sen yakışırdın.
Sen gülerdin, gözlerin bende kalırdı.
Ben seni sevdim rengârenk; tüm renkler bana darıldı.

Mutluluk kadar kırgınlıklar da dahildir hayatın içine.
Ben seninle mutsuzluğa bile razıyken,
Sen hatasız bir aşk mı istedin, benden.
Kim kusursuz olmuş ki aşk denen girdapta?
Çırpındıkça daha çok batıyoruz.
Şimdi iki yabancı gibiyiz sevgili;
Birbirimize “iyi misin?” diye bile soramıyoruz.

İyi misin? Yani… gerçekten iyi misin şimdi?
Kusursuz bir mutluluğu yakaladın mı ucundan?
Mutlu ol sevgili hep; gülsün o güzel gözlerin.
Bu yürek çok parçalandı, senin gidişine de, elbet alışır.
Giy sen yine siyahları, bir ömür mutlu ol.
Bana artık sadece kolsuz beyaz yakışır…