İki Ülkücüydük Şiiri - Gül Şenel

Ben Ergenekon’dan senin çıkardığın
Sen, yurduna yol,bana yoldaş.
Kurumuş çiçekleri yeşertip
Demir dağlarda.
Erittiklerine beni katan.
Bozkurt bakışlarının diline dolanan aşk.
Asenan.
Bendim.
Nevruz dedik biz Eylül’e,Ekim’e, Kasım’a..
Bayram dedik sararan yaprakların rüzgarla savruluşuna
Ayaklarımıza serilişine
Yüreklerimizin sıcaklığında tekrar tekrar yeşerişine.
Yurt eyledik sarpları,sapaları,
Değil mi ki eritmiştin demiri
Değil mi ki erimiştim de karışmıştım lavına.
Yurdumuz olacaktı
Ülkümüz yaşayacaktı, harımızdan harmanımıza…
Oylum oylum türkülerimiz
Türklüğümüzü kokutacaktı avazlarımızda.
Seccademiz olacaktı ülkümüz.
Çünkü biz,
Biz iki ülkücüydük,
Sevda ülkesinde tutsak.
Ve hür.
.....
Sürgün sevdamızdan sürgün yediğimde
Mat’lığıma şaşamadan senin şahlığından,
Ölü bir denize düştüm.
Attığından.
Lut’un kavmiyle.
Ben inkar etmemiştim ki aşkı.
Ben inkar etmemiştim ki.
Kar etmemiştim ki…
Ar etmemiştim ki…
Sevdamda…
...
Bozkurt ihanet eder miymiş?
Döner miymiş yurtsuz koltuk?
Şah olur muymuş emanet koltuğa oturan?
Piramitleri kaldırabilir miymiş yapan?
Ülküsü var mı ülkesi olmayanın?
Yüreğimin ülkesinin sevda ülküsüne sattım
Neyim var neyim yoksa…
Döndüm ilkime,ülküme,ülkeme
Ergenekon’a.
Demir dağlarımın derinlerine sızdım
Her yürek sızımda.
Feryat feryat.
Eyvah! Eyvah!
Ah! Ah!
Ölüm gelsin Eyvallah.
Bir efsane biterken,terkilerle.
Terkos sularında tat kalan,talanım.
‘’Turan’’ okyanus sularında türkü
‘’Kızılelma ‘
Sen …
Sen...
Sen…
Yakarışlarıma karışlarından sonra
Gayya’ların karanlığında yaşattığım
Firavun’a pir tuttuğum,
Zehir.
Yuttuğum.

10.11.12…..Ergenekon…