İki Uçlu Bir Bağ (anneme şiirler 1)

Sen hep doğruyu söyledin anne.
Bazen bu doğrular can yaksa da,
bazen kimse sormamışken bile anlatmaya kalksan da,
sen içinden geldiği gibi konuştun.
Kırmak için değil aslında,
ama kırıldı bazen insanlar...
Ben de kırıldım.
Ama yine de sana kırgın kalamadım.

Senin kelimelerin biraz sertti belki.
Hesap sorar gibi, yargılar gibi...
Ama ben hep bilirdim:
Senin içinde yumuşacık bir yer vardı.
Söyleyemediklerini gözlerinle anlatırdın.
Kızsan bile,
gözlerin üzülürdü.
Ben bilirdim.

Sen beni çok sevdin anne.
Sadece bir anne gibi değil,
bazen bir siper gibi,
bazen bir dağ gibi,
bazen kendinden önce beni düşünerek...
Hayatını adadın bana.
Sonra Rüzgar’a, Serin’e...
Ama önce bana.

Ne zaman zor bir anım olsa,
yanımdaydın.
Yargılayarak belki,
ama vazgeçmeyerek...
Bir annenin en büyük merhameti belki de bu:
Gitmeyi hiç düşünmemesi.

Bazen geçinemedik.
Küçük tartışmalar büyüdü,
incindik, sustuk, kırıldık.
Ama seninle hiçbir suskunluk tam sessizlik olmadı.
Kapılar çarpsa da
o kapının öbür ucunda
hep birbirimizi dinleyen bir kalp vardı.
Ben senin sesini duymadan yapamıyordum,
sen de beni merak etmeden.
Ne sen benden uzak kalabildin,
ne ben senden kopabildim.

Hayat seni yormuştu anne.
Ben büyürken sen biraz daha küçülüyordun içimde.
Omuzların çökmüştü,
ama ellerin hâlâ güçlüydü.
Beni koruyan, kaldıran,
ama bazen de kendini unutan ellerin...

Birçok şey söyledin bana yıllar boyunca.
Bazıları ağır geldi, bazıları dönüp dolaşıp içime işledi.
Ama şimdi dönüp bakınca anlıyorum:
Sen beni kendi dilinle sevdin.
Sana özgü bir sevme biçimi vardı.
Sertti belki,
ama gerçekti.
Ve hiçbir zaman yarı yolda bırakmadı beni.

Ben de seni sevdim.
Ama sana hep geç anlatabildim sevgimi.
Kelimeleri toplayamadım bazen.
Çünkü senin gibi bir sevgiyi anlatmak zordu.
Koşulsuzdu çünkü.
Ve biraz da yorgundu.
Ama asla tükenmemişti.

Şimdi geriye dönüp bakıyorum,
ve görüyorum ki
biz seninle çok şey yaşadık.
Tartıştık, barıştık,
küstük, sarıldık...
Ama hep birbirimizin kalbinde kaldık.
Kopamadık.

Benim içimde senin bir parçan var anne.
Senin içinde de hep ben vardım.
Ve şimdi
Rüzgar’ın gülüşünde,
Serin’in minicik ellerinde
senin bana kattığın sevgiyi taşıyorum.
Sana benziyor babaanne diyorlar…
Ve ben içimden diyorum ki:
“İyi ki...”

Sen benim ilk öğretmenimdin.
Ve hayatı senden öğrendim.
Bazen söylenerek,
bazen susarak,
ama en çok severek...

İyi ki varsın.
İyi ki annemsin.
Ve ben,
senin gibi biri tarafından
bu kadar derin, bu kadar güçlü,
bu kadar hakiki sevildiğim için çok şanslıyım.

Çünkü senin sevgin
kırılgan gibi duran ama
aslında kaya gibi sağlam olan bir bağdı.
Hiçbir fırtına koparamadı bizi.
Ve koparamayacak.