Ve doğdu insan, ölümün ilk durağında.
Emekledi treninin içinde, hoyratça.
Belki etrafına gülücükler saçtı, çocukça,
Belki de yalnızdı, kimsesi yoktu yanında.
Yalnız olan doğmuş mudur peki ?
Yoksa atılmış mıdır ölümün kucağına ?
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta