Iki sehir arasinda ben Şiiri - Yaren Atalar

İki Şehir Arasında Ben

Gecenin en kara yerinde,
Zaman saatleri unuttuğunda
Bir şehir sabaha direniyorsa hâlâ,
Bil ki ben orada,
Kalbimin kırık köşelerinde seni arıyorum.

Bir tarafım hâlâ İstanbul’un eski bir sokak lambasında asılı;
Paslı bir sevda gibi titriyor ışığım,
Diğer tarafım Ankara’nın gri sabahlarında,
Soğuğa tutulmuş bir dua gibi bekliyor seni.

Seninle aramda sadece yollar yok sevgili…
Bir ömür var,
Bir cümleye sığamamış yalnızlık kadar ağır.
Konuşulmamış bir "kal" var,
Gidilmemiş bir "gel" gibi
Sıkışmış boğazıma.

İstanbul,
Her şairin kaleminde senin adını ezer,
Vapur dumanında boğulur gülüşün.
Boğaz’dan değil,
Kalbimin tam ortasından geçiyor ayrılığın köprüsü.
Her geçişte bir hatıran düşüyor suya,
Ve ben, dalga dalga yok oluyorum senden.

Ankara...
Suskun bir mezar taşı gibi duruyorsun önümde.
Duvarlarına yazdığım isminle
Her sabah biraz daha eksiliyorum.
Bir hüzün gibi çörekleniyorsun üzerime,
Ve ben, adını unuttuğum bir yalnızlıkla
Gözlerimi kazıyorum karanlığa.

Yollar bitti sevgili...
Artık yollar bile dönmek istemiyor.
Otobüsler susuyor,
Uçaklar rotasını unutmuş;
Ben ise her terminalde
Bir başka vedanın gölgesinde kayboluyorum.

Bir aşk düşün...
Henüz doğmadan,
Kendi son nefesini yazmış alnına.
Ne başlamaya cesareti olmuş,
Ne bitirmeye yüzü...
Bir harf kadar yakın,
Ama kıyamet kadar uzak.

Köprüler kuruldu evet,
Ama biz—
Kendi içimize yıkıldık en derin yerinden.
Bir tarafımız hep "geç kalırım" korkusuyla yaşadı,
Diğerimiz…
Hiç gelmeyeceğine yeminli bir suskunlukla.

Şimdi
İstanbul, her acılı dizede seni anlattıkça
Ben biraz daha ağlıyorum içimde.
Ankara, seni sustukça
Ben biraz daha boğuluyorum nefessizliğinde.
Ve ben...
İki şehir arasında,
Bir aşkın unutulmuş cenazesini taşıyorum—
Ne bir ağıt var ardından,
Ne de bir mezar.

Sadece
Ben kaldım.
Sana ait hiçbir şehirde olmayan
Bir adım gibi...
Kaybolmuş bir yankı,
Unutulmuş bir "biz"...