İki Ruh Şiiri - Alaattin Ceylan

Sana uyunca
Bir ben yarattın benden
Bir ben bir sen
İki ruh iki insan
Bir bedende kıldık mekan
Bir arada olunca doğruyla yanlış
Başlar kalpte ve beyinde amansız bir yarış
Tanıyamam hangisi benim,
Konuşan görünen insanların tanıdığı ben mi
İçimdeki sen mi?
Başlarım kendimi sorgulamaya
İnsan ki aklını elden bırakmaya

Sana uyunca en yüce varlığımdan ayrıldım
Bulutlar ağladı gökler titredi
Her şey ağlıyordu melekler bile
Birtek sen gülüyordun yıkılmış halime
Buna hakkın vardı tabi
Huzurdan kovulduğun günde
Ahd etmiştin beni sana benzeteceğine
Bayramın olsun sen haklı çıktın şimdi
Saflarına bir nefer daha girdi

Senden uzaklaştıkça huzuru buldum
Seninle olunca boşlukta boğuldum
Dünyada yanarken cehennem ateşinde ben
İsyan ettiğin Allah’a sığınıyordun sen
Yanan birtek ben olmadım belli ki
Sevdiklerimi de yaktım
Anamı,babamı,yarimi, yarenimi
Onların acıları kemiriyor beynimi
Ne gözü yaşlılar kaldı geride
Yaksın işlediğim günahlar yaksın beni de

İrade yenik düşünce nefse
Rüzgarın savurduğu çör çöpsün işte
Ne imanın kalır ne amelin sende
İşte o an şeytanların mekan tuttuğu yerdir bedenin
Bilmem ki bir pul eder mi bedelin
Kurtar beni Allah’ım ateşlerde bırakma
Hidayetinden sonra kalbimi kaydırma.