İki Noksan Şiiri - Yusuf Aktaşçı

Umut tükenince zihinde
"Güneş doğacak, enseyi karartma" demeli
Vazgeçmediğinin kapısını tıklatmaya
Parmak uçlarında zerresi de olsa kalmalı
Gecelerin karartısında yol gösteren
Yürekte bir kandil ışığı da olmalı
Ve tutunmak tohumların sürgün verecek dallarına

Sadece ateşle olmaz can yanması
Eksikliğini hissettiklerini yücelttikçe
Denizle gidermeye çalışırsın susuzluğunu
Kara görünmeyen gecelerde kara kara düşününce
Herkes olanın yüzüne bakıp gülümsersin sabahları acıyla
İki noktaysak sonsuz eğriler çizilebilir kadere
Fakat tek doğru uzanır iklimden iklime

Pelesenk olduysa kemiksize, zordur keşkeyle yaşamak
Yüreği dağlar sıcağı sıcağına dökülünce
Dile yapışan demirden farksızdır ayaza kalınca
Gerçek öznesiyken bu amansız kavaganın
Yel değirmenlerine saldıran kuklası olursun
Köşene çekilip kan ter içindeki havlunu at
Tüm olmamışlıklara ve eksikliğini hissettiklerine

Vicdan denen süzgeçten geçmeli kafadakiler
İç huzuru mutluluğa tercih edenler otağına yerleşmeli
Artık yastığa koyması kolaydır aşınan başları
Kazan kazan hesabı olmaz bu davanın
Amaçsız da değildi amasız kararların
Yoksa kaybederken nasıl galip geleceksin
Kalıbın imzan oldu, ne mutlu