Ne zaman kucaklaşsa
sigaramın dumanı
duvarlarıyla odamın,
kaçmıyor hemen
bulduğu
ilk
açık kapıdan…
Siluetini çiziyor karanlığında
yalnızlığımın,
renkleniyor gözlerin,
odam renkleniyor…
Karanlık kırgın,
dönüp sırtını
gidiyor…
iki nefes arası
“mutluluk”
oluyorsun.
Dumanı üflüyor,
derin
bir
nefes alıyor
sonra
bırakıyorum
dumanlar arasına.
İki nefes arası
düşünle düşüyorum
karanlığın
ayrı
bir ücra köşesine…
Kayıt Tarihi : 23.5.2012 17:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
