İki kül olmuş kapı Şiiri - Kenan Faik

Benim viraneliklerim...
İki kül olmuş kapı,
Bir kırık penceresi gönlün...
Oysa,
Güz tekmeleyişinde soluklanışların,
Ürkek bakışların can yakan fersizliğine işte...

Benim künhüne vakfım,
Yitiğine kırık dalların,
İçimde kan revan...
Uykusuzluğa verdiğin ölümlerin hışırtısına,
Dirilişe uzanamayan sakil tırmalayışlarına...
Belki de,
Sessiz bir ihanetin saplanışına,
Acizliklerimin.

Benim gözyaşlarım,
Sönen çerağlarımın dertsizliğine,
Asırlara binen gafletine,
Heba ettiğin senelerime,
Ve,
Gecelerimin nemli kesifliğine,
Aldanışlarımın.

Ve belki de,
Kül tutunuşlarına kaldığım ebediliğin,
Bir serap misal,
Elimden, sessizce,
Üfürülüşlerine...
Fikrime yamadığın çile fitnesine,
Benim cehennemim,
Kahır kahır,
Cehaletimin fendine,
Ahu vahlarımın...

Benim viraneliklerim...
İki kül olmuş kapı,
Bir kırık penceresi gönlün...
Gıcırtısında ömrün...