İki Kız Kardeşin Öyküsü Şiiri - Soner Temur

Biz İki Kız Kardeşiz;
Şenay ile Günay
Elleri birbirine kenetlenmiş
Başak rengi saçlarımız,güneşten yanmış yüzümüz;
İncecik bedenlerimiz vardı.
Biz hiç ayrılmazdık
Bir takım kitapla başladık okula,
Aynı sırayı paylaştık.
Beraber güldük beraber ağladık
Biz iki kız kardeşiz kalpleri bir atan
Şenay ile Günay

İlk yuvadan uçuşumuz
Yatılı okula başlamamızla oldu..
Boyumuzu aşan tel örgüler vardı..
Hiç tanımadığımız yüzler
Tanımadığımız çocuklar vardı.
Okulun bahçesinde bırakıp gidince babamız;
Gökyüzü karardı sanki..
Gözlerimiz kör, kulaklarımız sağırdı sanki;
Çığlıklar, uğultulu derin bir kuyudan geliyordu sanki;
Hıçkırıklara boğulmuştuk...
Ana kucağından ayrılmanın acısı çökmüştü içimize...
İlk yüreğimize düşen ayrılık acısıydı bu...

Gece olunca ayrı ayrı ranzalara yatırdılar bizi
İlk defa ayrı yatacaktık, ilk defa..
Korkudan kalbimiz duracaktı sanki
Nöbetçi öğretmenler çıkınca koğuştan
Hemen sarıldık birbirimize sımsıkı..
Artık biz yapayalnız hayat mücadelesine başlamıştık..
İyice kenetlendik birbirimize...

İşte böyle başladı iki kız kardeşin gurbet hikayesi! ! !
Biz birbirimize sarılarak, imkansızları başardık.
Kara borana aldırmadan
Yolumuza devam ettik..
Bir baktık aynı sırada, bir takım kitapla bitirmişiz 11 Yılı! !

Artık iş hayatına atılma zamanı gelmişti
Savrulduk büyük şehirlere...
Biz hala elleri ellerinden ayrılmamış iki kız kardeşiz...
Büyük bir özveriyle atıldık hayata
Yine beraber yine el ele..
Kopmayalım diye bir birimizden
İki akrabayla evlendik..
mutlu birer yuva kurduk..
Biz yine el ele yine kol kolaydık..

Taa ki 99 depremi oluncaya dek;
Kopardı ellerimizi birden
Sanki bizim için olmuştu deprem,
Sanki bizi ayırmak için...

Hayatımızda ikinci ayrılık acısıydı bu;
Tarifi imkansız...
Oysa belki ölseydik;
Bu kadar büyük
Manevi deprem yaşamayacaktık..

Şimdi ayrı şehirlerde atıyor kalbimiz
Birbirimiz için..
Kavuşacağımız anı bekliyoruz büyük bir umutla
Biz iki kız kardeşiz,
Hiç ayrılmayan...
Yarınlara umutla bakan
Şenay ile Günay