İki Kişilik Yalnızlık...

Kelimeler içime kıvrıldıkça batıyordu...
Güneş son aydınlıklarını hissettirirken,
Soğutuyordu geri kalanımı...
Ufukta kaybolurken tüm umutlar,
Hep bir çizgide birleşiyordu...
Kahkahalarla gelip geçen martılar...
Bir ölünün ardından gülüyordu sanki...
Dalgalar kahkahaları kendince örtbas etmeye çalışıyordu...
Önce ellerim çekilmeye başladı...
Sonra vücudum ve ruhum...
Ne olacaksa olmalıydı artık...
Geçen zaman aleyhime işlemeye başlamıştı...
Saatler bana düşman...
Ben zamana...
Saniyeler birer askerdi yüreğimi mahveden...
Ve kırık dökük bir aynada,
Yüzüm tanınmaz bir halde...
Yüzümü tanıyamıyordum zaten...
Boğazımda düğümlenen herşey,
Kanımı hızlandırmaya yetiyordu...
Ruhumdan fışkıracak bir çatlak arıyordum,
Yeryüzünde...
Her hapsoluşta deliren, çıldıran, hapsolan bu kızgınlık,
Bendeki deliliği katlanarak çoğaltıyordu...
Tek kişilik bir ömre,
İki kişilik yalnızlık sığdırıyordum.
Ve gündüzün geceye dönüş sancısını çekiyordum,
Görünmeden...
Ölüyorum yazdıklarım okunmadan,
Bilinmeden!
Ama ölmek için henüz erken!