İki Kere Yurtsuz Şiiri - Kağan İşçen

şenliğimdi yaz hışırtıları arasından sensiz sana yürümek
ısınmış kanımda yuvar yuvar yokluğun
peşinsıra kavak ağaçlarının içimde yer etmişliği
kıraç pazarların ana yollara açılan sıkıcılığında
çaresiz bekliyorum yanında üşümeyi bile...

eskimiş kitaplar kadar olgun ve oturaklıyken içimde
seni unutamamak ve limon küfü dalgınlıklarla küskün
sonu belirsiz yolların sisli sinsiliğine inat
ömrü çalan düşlerin önündeyim hala...sen ağaç yalnızlığım
sana uzak çocukluğun kadar yakınım
yanağındaki mazlumlaşmış ürpertiye...

tutkulu düetler tasarlıyorum ardında yolculuğumuzun
sayılı dakikalarım kaldı mektup heyecanlı seslenişlerimin
toprak tadındaki mahzunluğunu tonlamaya
kendini beğenmiş kumral bozması akşamlarla baş etmenin piriyim
sancılı didişmelerim sarı sıcak gündüzlerin kapı önleriyle...

uçmak istiyorum sıçrayıp atlamak üzerinden ömrümün
sensizliğe geldiğim boşluğa sensiz kaldığım boşluktan
tercihlerimi gizledim piknik edalı oyunlarımızdan sıkı sıkı
dudak payı ayrıntalara tav olurken bir göz kırpma anlı
kollarımızın sarmayı öğrenmemişliği istiridye uğultusu geçmişli
sensizliğin evrensel haritasının başkentidir yüreğim...

kangren bir susamışlığa sürgün bütün çıkmaz sokaklarım
ama ben
iki arada bir derede unutulmuş ikindiler kadar sakin ve ılımlıyım
çünkü kör çıkmazları yorumluyorum kirpiklerinin göğe her dokunuşunda
bana kurduğun yokluklar ülkesinde sen yoksun...iki kere yurtsuzum...