İki Kaşık Tek Kâse Çorba

Bu hikâye, bir sahil kasabasında,
Bir, yol kenarı lokantasında,
İki kaşıkla içilen,
Tek kâse çorbanın hikâyesidir.
Bu, gül gülüşlü bir gülün,
Gülüşlerine kurşun sıkıp,
Yok, oluşların girdabına,
Bir sevdakeşi, atışının öyküsüdür.

Ve öyküler ve insanlar,
Doğar, büyür, yaşar ya da yaşamaz;
Ardından son bulur, ölürler.
Tıpkı, senin içindeki ben gibi.
Çünkü sen gidişinle, yalnız sendeki beni değil,
Bendeki beni de bitirdin.
Vardan dışarıda, yoktan içerdeyim.
Yokum ben, bu âlemin hiçbir yerinde.
Zira seni kaybettikten sonra, kendimi de kaybettim.
Bende, sende hükmünü yitirmek üzere olan hatıralardaki,
Siyah beyaz anlarda kalan kadar dahi, ben kalmadı.
Lakin sen şimdi mısralarda yaşayacaksın,
Adın yitik aşklar defterinde kalacak olsa bile.

Ben bezgin, ben yorgun,
Ben sende hükmünü yitiren yabancı.
Sen ise başka gönüllerde baş tacı.
Şahidimizdi,şahit hala,
O, yol kenarındaki çorbacı.