İki Kalleş Şiiri - Filiz Ateş

sen dağları aşan bir deniz
ben kendini yakan bir ateş
iki yorgun yürektik biz
iki kalleş…

sen beni boğar, ben seni yakardım.
ben değildim bulamadığın, sen değildin aradığım.
bile bile pusular kurduk yaşamlarımıza
bilmeden takıldık ağlara.
acıyordu kalbimiz
kanlar damlıyordu
damlalar yüzümüzde, gözümüzde
kara bir perde.
iki yaralı yürektik biz
iki kara geçmişten gelmişiz….

aramadan bulduğumdun sen,
bulduğun herhangi biri ben.
dolaştık, gezindik bahçelerde
öfkelerini savurduk ruhlarımızın
birbirimizin bedenlerinde.
iki hasta yürektik biz
iki tükenmiş soluk beniz…

ela gözlerinde ki ben değildim
senin servetin yoktu kahverengi gözlerimde.
aramadan bulmuştuk birbirimizi
hani, geçerken uğradığımız yerde.
iki kanayan yürektik biz
geriye kalan acı gülüşlerimiz…

tanıklarımız yoktu
hayatımızın davalarında
kanıtlayamadık masumluğumuzu.
bir tek sevişmelerimiz örtüyordu
çatlamış dudaklarımızda
susuzluğumuzu.
iki haykıran yürektik biz
şimdi suskun gözlerimiz…

ellerimizi tutamıyorduk yüreklice
isyanlarımızı gömememiştik
geçmişin kabuslu gecelerine.
tırmaladık, kanattık
canavarlar çıkarttık
onların yarattığı.
ne sana, ne bana benzemeyen
canavarlar olduk vahşice,
sonra kaçtık bir yerlere
korkularımızın bizi attığı.
oysa iki mahzun yürektik biz
öksüz kaldı sevgimiz…

sen bir denizdin uçurumları yıkan,
kötülükleri yakan
ben bir ateştim.
yakmıştık, yıkmıştık engelleri durmadan.
şimdi sendin bana engel,
sana bendim.
son durağa gelmiş trenler gibi,
yolcularımız gittiler çoktan.
şimdi sen yeni, ben yeni seferlerdeyim.
iki uzak yürek olduk biz
kalbimizde yalnız özlemlerimiz…..