İki Irgat Çocuk(Burhan'a)

Yağmurlar yağardı baharlarımızda
Umutlarımızı üşütürdük
İki mavi bilye sıcaklığına
Mevsim harmana meyillendiğinde,
Çamurdan sevinçler yapardık
Toz toprak içinde.
Sen çatık kaşlı mağrurken
Daha onbirinde
Ben küçüklüğümün
Şefkatine sarılırdım.
Ağyel vurduğunda
Deveci'den yamaçlarımıza
Uçurtmadan bihaber çocukluğumuzla
HASATLANIRDIK!
Irgat olurduk,eylül ayrılığına doğru.
Sarı bir hüzün çöreklenince
Koca bozkıra
Ömrünün dizeleri saf tutardı
Uzun ince yollarda.
Bir ben kalırdım geride
Sefil...
Senden arta kalan
Bir çift ayakkabıyla.
Bir ben utanmazdım ağlamaya
Birde sana alışmışlığım...
Hani ben küçüktümya
Hani şımarıktım abi!
Birde sükutun; kördüğüm...
Yıllar serzenişi öğreteli
Yokluğunda,
Yokluğunda
Ve yokluğunda büyüdüm.
ABİ!