İki İnsan Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Sabah hızlı adımlarla insanlar
gidiyorlar, tam köşede iki kişi
arada bir duraksayarak konuşuyorlar.
Sanki yıllar sonra ilk kez karşılaşmışlar.
Belki yalnızca onlar var şimdi.
Diğerleri geçip gitmede... zamanın
saçlarına takılmış altın bir taç o an,
her ne konuşuyorlarsa... biz de işitsek
bir şey değişmeyecekti, o an hepimize
armağan; böyle insan olduk, konuşurken,
duyarken. Sonra zarif bir el sıkışması,
ayrılıyorlar, biten yalnızca söyleşi değil,
belki de zaman. Bu ne kadar çok tekrar
eder dünyamızda, ama, bizi biz yapan
işte o iki insan. Her ne konuşuyorlarsa.
Nasıl dile gelirse gelsin, dile geldiğimizde
temellenir yeryüzü ve insan, bizi barındırır
ve sonrasını.

Yavaşça boşalan, sakin yolda bir sabah
ve iki insan; o saatte söyleyecek neyi olur
insanın, ama, söylemeseler, umut da yok
o saatte, ne de insan.