İki İleri Bir Geri Hayat

Kelimelerin buz tuttuğu anlardayım,
Kime ve neden bu öfkem?
Oysa öfkemin bir muhatabı yok; kaderime, tüm isyanım.
Her şeye şükretmiş ben, isyanlardayım.
Biliyorum, yanlış, biliyorum, günah ama engel olamıyorum.

“Neden ben?” dediğim acılar kanatırken avuç içlerimi,
Vicdan terazisinde suçlu çıkmayacağımı da biliyorum.
Her şey o bilindik hikâyeye çıkarken,
Ben ise henüz yazılmamış bir hikâye yazmak istiyorum.
Seni koyacak yer buluyorum, her seferinde de beni bir yere sığdıramıyorum.
Ağır geliyor hayatın yüzüme çizdiği olgunluk çizgileri.
Saçımdaki aklar bana o kadar yabancı ki,
Küf tutmaz naftalin kokulu umutlarım, bir yerde istemsizce, sessiz sessiz kanarken,
Sana şiirler yazmaya çalışan eller yine benim oluyor.

Hataların boynu bükük,
Gerçekler sinirli.
Ben neresindeyim bu hikâyenin?
İki ileri, bir geri hayat...
Anlamsız ve sıradan her şey.
Her sabah gördüğüm kedi hep aynı yerde,
Simitçi çocuk ve yüzündeki o umutsuz ifade.
Ceplerime mıhlanmış esaret,
Ellerim ceplerimde,
İstemsiz yakıp söndürdüğüm sigaralar yerlere saçılmış.

Gecenin koynunda saklanıyor pişmanlıklar,
Bir köşede bekliyor umut, belki unutulur diye.
Sabreden yürek benim.
Yüzüme vuran soğuk rüzgarlar,
İçimdeki ateşi dindiremiyor.
Sanki içimden bir parça daha kopuyor.
Her nefeste biraz daha umutsuzlaşıyorum.
Devam ediyorum yaşamaya,
Ama yorgun,
Ama umutsuz,
Ama çaresiz, devam ediyorum...
01.10.2024 10:48