İki Hece Şiiri - Cemalettin Yıldırım

Bu senenin her günü ayrı düştüğümüz an gibi sızlattı.
Nefesinden soluyan heveslerimin doldu miadı.
Körpe tenine tutsak düşlerimin yok ucu bucağı.
Kabullenmek zor, gerçeğin gerekçesine sinmiş yalanı…

Düşününce seni, kendimi kucağında bulurum.
Yokluğunun itirafına, kulak asmıyor ruhum.
Varlığın sineme işlenmiş, küllerinle kavrulurum.
Nasırların gözümün önünde, kıvanç duyduğum.
Ellerini uzatıver, koklayayım yudum yudum…

Kanım, canım, gerisi yalan ağladığım.
Yüzündeki nurunun berraklığında açtığım.
Kuruntularımı gözyaşınla ıslattığım.
Beni avuttuğun beşik ahşap, senin olmuş toprak,
Yarının yakasında, dünlerde araladığım…

Her sabahın ensesinde, ellerim titremekte,
İşaret ettiğim yönde, gölgesin tariflerde,
Ömür herkeste, zaman durmaksızın biçmekte
Hasadın olmuş son nefeste, benim ki otuz beşte
Kundağımdaki beyazlık, sarmış seni kefende,
An geldi ayrıymışız, iki heceyle devleşen efsane.
Anne...