İki Hece Şiiri - Süleyman Balaban

Uzaktan bir meltem esintisi
Yüreğimin derinine iner
Anne özlemi çeken yavru beklentisi
Közlenmiş bağrımı deler geçer...

Şimdi bir düş olmalı yaşadıklarım
Ya da bir karabasan, kabus
Rabbim bu ne içimdeki his
Kanar içimde ki berduş yaralarım

Allı yeşilli hikayeler sunmadım belki sana
Ben oyuncu değilim bu garb-ı tiyatroda
Başrolünü kaybetmiş sonu hüzün ama
Acı olan anlatamamaktı seni yaşadıklarımla...

Bilirsin ben karanlıktan korkarım
Bir mücrimim bir günahkarım anlasana
Giderken bile ardıma bakmadım
Işığım ol da gel yüreğimi aydınlatsana...

Yağmurdan sonra toprak kokan ellerin vardı
Gözyaşların aklıma gelir yere düşen çiğ tanesi misali
Bahara hasret gönül bahçeme yeşile hasret
Dedim ya öğlenleri esen rüzgar; meltem timsali...

Sensizliği nakış nakış işliyorum evimin duvarlarına
Gelmediğin her gün bir çizik daha atıyorum
Biliyorum garip gelecek sana ama
Çaresizce bakıyorum bir bir onları sayıyorum...

Yokluğunun bilmem kaçıncı günü bu kaçıncı gece
Bekle dediğim dur dediğim sabr-ı kalbime
İsmini her yerde duyuyorum ey sevgili hece hece
Sen sen bir türlü çözemediğim bir bilmece...

Biliyorum ben bu sevginin bir yusuf’u değildim
Kör kuyu çaresizliği hiç belkide yaşamadım
Ama unutma sende sabırlı bir züleyha değildin
Ömrümü sana verdim üstüne bir şey koyamadın...

Say ki yaşanmadı bu garip sevda bu gönülde
Hiç olmadı bir olamadık korktuk gizlice
Evet belki de gizliydi sevdamız sade dilimizde
İsmini duyuyorum demiştim sevgili iki hece...