İki Gün Şiiri - Halil İbrahim Gemici

O başka biriydi,
O, o değildi.
Aklında ilk günün sarhoşluğu,
Haberi alınca iyice
Yoğunlaştı.
Baktı, tıkır tıkır işliyordu.
Yuttukları, taştı sanki,
İçine oturuyordu,
Hayalleri vardı,
Sonra önemli bir işini yaptı,
Gitti.

İlerledi, ilerledi, yürüdü.
O aralar en sevdiği kahraman,
Tahayyülünde de görmeyi çok istediği
Adam,
Orda mıydı acaba?
Baktı, gördü, evet ordaydı.
Biraz daha değişmişti sanki,
Daha bir kahramandı, belki de sertti.
İlgilenmedi bile, üzmüştü,
Tuzlu sularda banyo yaparken,
Sıcak sularda.

Döndüğü zaman yanıyordu, her türlü,
Alev alev yanıyordu.
Islanmıştı.
Şimdi yuttukları acıydı, bazen tatlı gelirdi
Belki ama onsuz yapamazdı.
Sonra da iyi temennilere başladı,
Tahayyül edebilme hevesinden,
Büyük mü büyük tutkusundan.
Hala devam ediyordu o.
İstese belki de çok çabuk kurtarırdı kendini,
Hatırlıyordu çünkü, çok kez.
Ama bu sefer tutkulu değildi.
Arzulamıyordu.
Arzulasa da belki aynı küller,
Daha ileri yollarda,
Daha da derin bir şiddetle
Alevlenecek ve daha da büyük
Tahribatlara yol açacaktı.
Bu yüzden, hep zorlamalıydı.
Her zaman ve daima.