İki Gözüm Şiiri - Kasım Kobakçı

Tekrar o sürgün akşamı,
Tekrar o son vardiya.
Kapanış
Ve de,
Şahsımız.
Yıkık bir hane burukluğunda,
Edilgen,
Çatlak tavan.
Çalınmış rüyalarımız da,
Birer birer vedalık derin yar, pasif,
Yakarışlarımız.
Seneleri zindan duvarlarına gömdüğümüz, bitkin gövdelerimiz ise..!
Muhalif
Ve şahsımız...!
Ve şahsımız..!
Tekrar tekrar, biz iki gözüm,
Tekrar tekrar biz.
Benliğimizle, bir cenge tutuşmuşuz ki,
İç içe,
Mağlubiyete doymayan, bir cenk.
Biz takvimden,
Takvim devirden,
Işık hepimizden öte.
O saf pak bildiğimiz, o menzilimiz;
Belki rötarlı bitap,
Belki bir yolcu,
Belki de yutulmuş, yeminlerimizin her biri,
Ülserdi.
Belki de haykırışlarımız eksik, içe dönük,
Varışı güç sanat.
Ama sualler de,
Yargı salonlarında,
Yitirdiğimiz o kalkık ellerimizin marifetiydi..!
O gün bu gün, boşlukta asılı,
Kalan.
Her soluk alışımızda, bir onur bedelinin karşılığını ödedik,
Sızılarımızı, lif lif titreten,
Kor,
Ve de,
Zehirdi iki gözüm.
Şefkat dolu sinelerimiz;
Cılız kuru bir dala dönmüş olsa bile,
Sürülsek de,
Kovulsak da,
İpe çekilsek de,
Toprak bize,
Biz millete tutkunuz, iki gözüm.