İki Emanet Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

İki emanet bıraktın çekip giderken ardında;
Çok düşündüm, titredim hatta.
Korka korka çıktım karşılarına.
Ellerimi süremedim topraklarına.
Davetsiz bir misafirdim belki onlara.
Ama sessiz sedasız dikiliverdim kapılarına.
Şaşırdım ne diyeceğimi bilemedim sonra,
Bakmaya korktum, korktum cesaret yol aldı o ara.
Emanete hiyanetlik yok bizim kitabımızda.
Acemice oldu ilk misafirliğim;
Sonra sonra alıştık, ısındık birbirimize.
Ağlamadım, sadece dertleştik öylece.
Yıllar öncesi, yıllar sonrası ve az ötesi.
Onlar anladı beni, dinlediler beni.
Belki acıdılar, belki de; tek ben vardım yanlarında.
Sana kıyamadığım gibi, kıyamadım onlara da.
Şimdi hep buluşuyoruz adım ötesinde.
Onlar susup dinliyorlar beni.
Senin gibi vurmuyorlar kör kurşunla.
İki emanetin var şimdi ellerimde;
Ardında kalmasın gözün
İnan ki; şimdi onlar benim iki gözüm.
Sana selam söylediler hasretle, diyemedim.
Çok çekmişler iyi ki görmedin
Yüreğin dayanmazdı, uykuların kaçardı belki.
Toparladım kırık dökük yılların izlerini.
Huzur içinde uykuya bıraktım onları.
Güvenilir ellere teslim ettim şimdi
Senden bana yadigâr, senden bana hediye.
Coştuk hasretle, muhabbetle.
Ruhumdaki ızdıraplarım dindi birden.
Çok teşekkür ederim gülüm;
İstemesen de, beni şimdi çok mutlu ettin.
Sen önündeki yollarına bak,
Biz burada böyle çok rahatız.
Aklın kalmasın sakın geride,
Ben giderim, sen gelirsin bir gece.
İki emantini ben senden teslim aldım
Bunda gayrı istesende vermem sana.
Ben yılların yaralarını onlarla sardım;
Yılların özlemi vardı ya sana;
O özlemi onlarla işledim canıma, kanıma.
İki emanetin var bende istesende vermem artık sana.