İki Duvar Şiiri - Zennehar Yılmaz

Bedenim de ruhum ruhumda ayrık iki duvar Yağmurlarda savruk yangınlarda kavruk umutsuzca Ecele özlem var ömre sitemim dile geliyor apansız Korkmak değil yok olmak dan soluksuzum iki duvar arası İki duvar arasın da sıkışmış bir kalp acıyor yanıyor kanıyor Belek, belek delinmiş sancılı yaralarım var devası olmayan Sitemler aciz kalıyor yaşanılmışın umudu yitik belirsiz Yarından duvarlarım karalanmış çizik atılmış satırlara yer yok Kim bilir bunu hak ettiğimi düşünmedim düşlemedim Sarkıttığım saçaklardan yağmur gibi sel gibi sancılı bakışları Dünü bu güne satmış dağlıyorum ağlatıyorum sözlerimi gözlerimi Matemler tutuyorum karalara bürünüş yetersiz haykırışında Bilmek değildi hissetmek varmıştı düşünmediğim miladın Kırık düşler bırakmışım bilmeden bu güne miras dünün sancısı Çekiçler arıyorum yıkmaya duvarlarımı bumlamıyorum Korkular yağıyor saplanıyor ruhumu aralayamıyorum Sancılı sitemler artıyor git gide yokuş mu iniş mi belirsiz Sözlerim kapaklanıyor ayaklarıma yalvarış ta prangalar gibi Sanki bir seslenişle yıkılacak gibiydi sancılı duvarlarım İmkânsızlığına aldanmış ruhum salıverdim sevdayı Kerpiç mi demir mi belli değil yapısı yıkılmamasının Etten duvar mı yoksa durmadan kanayan yaranın Sokaklar ıssızlıkla sessizlik arası bir demde yine Kovuk mu kaldım yoksa boğuk mu buz mavisi yalnızlığımda Bir adımda sanki kırılacakmış gibi iki duvar yanıltıyor Adım attıkça yükselişe geçmekte direnişler anlamını kaybetmiş Sanıldığından daha derin içimde kalan boşluklar Ruhumu boşluklardan arındırıp yıkamıyorum duvarlarımı…