herkes kendinin olanla dönüyordu kendine.
gezegene,
metropollere,
evime
ve bir kelimenin bile içine sığamayan ben,
başımı iki dizimin arasına alıp
dış kapının iç yüzüne yaslanarak
ağlamaktan başka bir derdim yokmuş gibi
yaşıyordum..
sen içine sığamadıklarımın dışısın,
o kapınında.
Kayıt Tarihi : 24.9.2014 21:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)