İki Ayak Yetişemedim Şiiri - Hafize Hanaylı

Hayat tek ayak üstünde geçti beni,
Ben hep koştum yetişemedim.
Hangi caddenin sokağında bulamadım.
Ben yine evrenin çıkmazında kayıplardayım.
Bu yüzden hiç bir mekana adres olmadım.

Zaman beni en derinine attı suların,
Umutlarım kurtardı boğulamadım.
Burası neresi,ben neredeyim?
Yer değil, gök değil, yine sendeyim.
Bu kahbe kurşunların hedefi,
Çok sevdim diye yine benmiyim?

Yokluğunda büyüttüm kederlerimi,
Cehennem ateşiyle yaktı sinemi.
Ben içimde yaşatıyorken seni,
Hangi kalbe gideyim söylesene sevgili?

Acılarımın kaçını söylesem anlarsın ki sevgili!
Yaşamadan anlamazsın ki beni.
Dünümde kalan mutlu sevinçleri mi?
Yarını olmayan sevdamın umutları mı.

Bu gün yalnızlığıma öl emri verdim.
İşte haykırıyorum sağır dilime.
Gün gelir devran döner tersine,
Bu aşk da destan olur sevdiğim.
Yanık türküler söylenir hikayemize.

Ben seni dost diye, sevgi diye, can diye,
Beyin hücrelerime nakşettim...
Kararttım yüzümü kapına geldim.
Dilimde sen ağlatacak kelimelerim,
Bir de sana yazıp okutamadığım mektuplarım.

Son defalık göster yüzünü bana,
Gitmeden son bir defa göreyim.
Aklım sende, sevgim sende sevdiğim,
Gözüm sende kalmasın son tanem! .....