İki Ay Şiiri - Nihan Yıldırım

Sondan başladım
Büyütüp, adını koyup doğurdum
Kapağını terk eden sarı kahve makinesi,
İki fincan, şeker tabağı,
Bağdat kahvecisinden alınmış huzur
Çağ kaşığı, yalnız.
Sigara paketi, çakmak ve cep telefonu yok.
Nokta biz böyleyken geldi

Kolej yolunda biriktirdiğimizi sandığımız anıları
Entelektüel çöpçü kadınlara biz şikayet ettik
Yerlerine koca koca anıtlar diktik
Birbiriyle yarışıp tamamlanmayan, çocuklara inat.
Kurtuluş Parkı’na türküler gömdük
Bir de kedi
adında P mi var T mi bilmediğimiz.
Kim gömmüştü sahi?

Değirmi ne demek ona baktık fallarda.
Haziran ve Eylül bir aydan başka nedir
Onu tasarladık krokilerle
Yabancı bir dil yazılıydı kitaplarda.
Esenboğa’yı sevmedik, evden dışarı attık
Yine de gitmek için toplanıp otobüslere bindik.
Uçak inmeden eve varıp ağladık.
O gün kedi mezarından hortladı
Türküler söyledi fallara inat.

Sonra kollar vardı
Esmer ya da beyaz, iftar çadırlarında hepsi aynı
Otobüs duraklarından daha büyük bayraklar çıkardık
Merdivenlere oturup sigara içmedik
Nefeslendik.

Bilinmeyen bir odaya papatya bıraktık
Sahibi anladı bizi
öyle sandı
Korktu, bir hafta odaya giremedi
Kediyi ona verdik, kapıyı çalmadan girsin diye.

Günlükler tuttuk, içine elem doldurduk
Salonda geçen saliseleri o günlüğe yazmadık.
Havuzu boşalttılar bi gün
Kim yaptı diye sormadık, ah etmedik.
Küçük kutulardan gelen seslerin içinde yolculuk yaptık
Lavantalar hediye ettik molalarda birbirimize
ki lavanta Ankara’dır.

Nihayet sakin olanla uzak olanı sorduk
Yokuşlarda terlerken.
Kapısında Red Kit’in beklediği pavyonlarda sabahlayıp
Geveledik gömülmüş türküleri, ölmemişlerdi.
Fatura tanışıklığımızın nerden geldiğini anladık
Ham sakin hem uzak oluşumuzda.
Sakin olan uzaktı, uzak olan gizli.
Gizli zaten sakindi.

Sonra bi’ gün
Gitmesen olmaz mı?