İkaz Şiiri - Servet Özün

Kayıpları önüne katan akarsuyu zapt edememenin celâlini taşıyorsun
Yitirilmişler zincirinin bir halkası olmanın utancıyla yaşıyorsun
Hani hatırla
Çocukken ‘ezan okunduğunda doğrul evlat’ demişti baban
Annen sütreye doğru namaza dururdu sen koştururken
Bir tohumu yeşertmek aşkına ince ince işlerdi ellerde nakışlar

Sen hatırlamadıkça
Bu topraklardan müfîd mahluklar bitmez artık
Rahvan yürüyen atlarla uçuruma yuvarlanma hevesindeyken
Hoyrat ve gaddar hislerle bileniyorken birbirimize
Gaflet sarmaşıkları bastırıyorken ruhları
Vesikalardan siliniyorken göbek adlarımız bir bir
Ne mümkün bir yatsı vakti beraber secdeye varabilmek

Seni katlettiler garip düştün
Varlığın itlâf edildi bir gecenin en miskin saatlerinde apansızın
Fezaya defnedildi bir karış kefen biçilip
Bir tutam kasımpatı iliştirildi susuz ve soğuk mezar taşının kıyısına
İnsanlık erdemine mazhar olduğun bu hakikatten mahrumsun artık
Hatırla