-II- Şiiri - Özgür Karazeybek

gülüşlerin,
karıştı mı hiç asil gözyaşına?
gün ortasında,
bu duyarlı tavır,
bu şiir betimleyen duruş,
bunlar kimin eseri,
söyle(!) kimden kiraladın bu kalbi?
bir alternatif koy zamana..
ölümü, yaşamınla yargıla.
çıplak ayak voltala,
yağmur biriktiren bir gecede,
elektriğini boşalt yeryüzüne!

ihanetini,
haksız, mutsuz, sızılı hissettin mi,
karalarken değerleri?
bir platoniğin bile yok ağlamaklı..
anla da üzül..
umut kusucak hüznün hani?
bir kadehin, bir köşesinde,
sanki, çıkmaz bir sokağın zifirinde,
insanlara bağışladığın, tenha sevgiler kalbinde!
sen bu musun;
gönlümün, en ihtiyar savaşçısı?
dört yanına dört sevda prangaladım,
çırpın dur şimdi,
kanatı kırık bir kelebek gibi..
çırpın dur,
arılarca, özüne gasp edilmiş bir papatya gibi..
özle(!) : beyaz düşleri!
ağla: ben gibi!

güneş övünüsü,
sevda baharlarında,
iliklerime boşaltırken sım-sıcak sevgini,
ne kadar samimiydin(?)
üzerimde zıplarken çığlık-çığlık,
ne kadar da terlemiştin,
yeminler etmiştin...

gerçeği hissedip,
ayrılığı misafir ettiğinde beyninde, gönlünde
hiç ağladın mı riyakar yüzüne?
bir kez olsun yüz-yüze geldin mi?
ve bu satırları, tarafsız analizledin mi?
okudukların kahredeci, öyle değil mi? (şimdi okudukların, geçmişte yaptıklarındır)

bakma artık o yalancı aynaya!
-ayna, ayna!
söylesin sana..
var mı senden başka,
sevgisini satılığa çıkaran bu kentte?
kustu seni kader,
boş inançlar ortasına!
unutma:
dört yanın, dört sevda!