İhtiyarın Ölümü

Ya taşlar soğuyorken,ya ısınırken taşlar,
Bir ihtiyar husursuz,bekler gibi birini.
Diker de kalır öyle kapıya gözlerini,
O en uzun geceye,sessiz bir gidiş başlar...

Bir fısıltı gibidir hüzün acı sesiyle,
Toprak çeker kendine,çağırır da derinden.
Silinerek hayatın ışığı gözlerinden,
Parlayıp söner bir an,bir rüzgar esmesiyle.

Minarelerden o gün okunur isme sala,
Son defa el üstünde,uğurlanır bir yolcu.
Ne gidilen yer belli,ne bizi bilir yolcu,
Bir faniyi bir sefer,konuk eder musalla.

Ya taşlar soğuyorken,ya ısınırken taşlar,
Bir ihtiyar huzursuz,bekler gibi birini.
Diker de kalır öyle,kapıya gözlerini,
Bir bitmeyen geceye,sonsuz yolculuk başlar.