İhtiyar Şiiri - Uğur Yanık

Bir esimlik rüzgar bile dokunmadı tenime.
İhtiyar!
Paslı tren raylarında bırakmışım ben nedensiz susuşlarımı.
Hem gitmiş artık benden gidecek olan çoktan,
Hayret ki;
Ben bile duymamışım ruhumun çığlıklarını.

İhtiyar!
Köyümün benekli taşlarına götür şimdi beni.
Birbiri ardına devrilen kum saatleri dursun baş ucumda.
Bırak!
Kırmızı kalsın uykusuz gözlerim;
Sadece toprak olsun iftarımda,orucumda.

Ne acı!
Yaren olabilmişim kendimden başka herkese,
Ama yitirmişim aynadaki dudaklarımı gafilce,
İhtiyar!
Konuşma-sus;
İşte şimdi boynumu büktüm huzurunda sessizce.

Oysa;
Bildim bileli seni,
Yüreğimdin ve bedenimdi sığınağında,
İhtiyar!
Artık adında bu olsun,varlığında...

(11 Temmuz 2012)