İhtiyar Şiiri - Mehmet Peker

Bir adam...
Çocukluğundan aklında kalan
Yediği dayaklar
Kara lastikli, yırtık çoraplı ayaklar

Ortaokul
Lise dönemi
Yaşadığı yegane aklar

Çocukken koca bir dünyası vardı
İçinde binlerce hülyası
Büyük düşünürdü
Yarınlara ait büyük umutları vardı
Gün gelir
Ona da gün doğardı
Güneş ona da gülümser
Kader ona da gülerdi.
“Ben şey olacağım” derdi
“işe yarayan bir şey! ”

O büyüdü...
Dünyası küçüldü
Hayalleri kanser oldu
Umutları öldü

Şimdi elinde...
İçi boş
Mutsuz
Umutsuz
Mini bir dünya var.

Kim mi bu adam?
Ben! Yirmi altısında ihtiyar...

31. 01. 1998 - Ankara