Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
bir dönüp bakmışız ki arkamıza bizlerde aynı kaderi paylaşıyoruz.
zamanın gerçeklerini güzel bir dille anlatmışsınız zafer kardeşim.
saygılar tam puan
Bir gün gelip bakarsın maziye
Görürsün kendini hayat filminde,
Sevdiklerin aramaz sormaz seni de
Bir kuru dal misali kırılır ihtiyar....
Çocuk bir dağ, oysa etekler gibi.
Son baharda solan çiçekler gibi.
Bir an önce ölümü bekler gibi.
Rengi soluk güle, çalan ihtiyar.
/ Kaçınılmaz ihtiyarlığı, şiirinizle belgelemişsiniz, tebrikler.
Bükülmezken kolu, bükülmüş beli
Dün en akıllıydı, lakabı deli
Bayramdan bayrama öpülür eli
Gurbete çitili salan ihtiyar...
Sevgili kardeşimi tebrik ederim.. Bir kıta da ben ekleyiverdim. Kabul buyurursa...
Kutlarım başarılı bulduğum bir çalışma tam puan selamlarımla...
Evet Zafer kardeş, konuyu çok güzel yorumlamışsınız dizelerinizde.
Duru bir anlatım. Çok hoş olmuş.
Evet... hayat denen gerçekte; 'heyhat' bir de bakıyorsun ki günler gelmiş geçmiş ve 'ihtiyar' sınıfına girmişsin.
Saçlar ağarmış, gözler süzülmüş, dizler çözülmüş, beller bükülmüş...
O nedenle yaşınızın ve yaşantınızın değerini ve de kıymetini çok iyi bilmek lazım diyorum.
Fakat şunu da unutmamak gerekir; her yaşın kendine has güzelliği ve özelliği de yok değil hani!
Yüreğine ve de emeğine sağlık.
Kutluyorum...
Çok güzel ve kuvvetli gözlemlere dayanan bir şiir. Bu çağda teknoloji ve hayat standartları o kadar gelişti ki, insanlar her yaşta mutlu. İstisnalar da yok değil. Hayırla yaşayanlar içinse ölümde korku yok.
Kutlarım.
Birol Hepgüler.
ihtiyar... sanırım ihtiyar delikanlıymış...kutlarım
Genç yaşta böyle ihtiyarları düşünmek çok güzel bir şey olsa gerek......Sevgi ve muhabbetlerimi sunuyorum.
Sevgili Zafer kardeşim,bu genç yaşta,ihtiyar birinin hissiyatını çok güzel tahlil edip kaleme dökmüşsün,tebriklerimle tam puan,sevgi ve saygı ve selamlar.Yüreğine sağlık.
Geçmişten geleceğe insanı her bakımdan çok değiştiriyor; bu zaman diliminde insani değişimi çok güzel anlatmışsın genç dostum, kutlarım. Sevgilerimle esen kalın!!!
Bu şiir ile ilgili 37 tane yorum bulunmakta