Titreyen yaprakların hazin bestesi oluyordu ıslıklarıyla rüzgar
Sandalyesinde bir öne bir arkaya sallanan bir ihtiyar nedensiz ağlıyordu
Yalnızlık vurmuştu, penceresinin buğusunda çizilen suretin gamzesine
Hasretin fırtnalı vurgunlarında kendini cılız bir umuda bağlıyordu.
Dalgın denizlerin durgun tebessümünü süslerken yakamozlar
Gök yüzünü yağmurlu bir sabaha hazırlıyordu
Yelkovanla akrebin yolculuğunda tükenen zamanlar
Nasırlı ellerinden sisli bir baharı kışa ulaştırıyordu
Derken kapısına vurdular, bir iki derken ansızın kırdılar
Sandalyesinden kaldırıp, soğuk bir taşa uzandırdılar
Sükut etmişti sözleri, gözleri direnmiyordu artık
Allanıp beyaz bir kefene, yalnızlığa toprakladılar.
Kayıt Tarihi : 28.3.2018 01:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!