İhtiyaç Yok Bazı Şeylere

İnsan, bir çok şeye bir çok şeyi sığdırabilir...
Hatta öyle ki bazı şeylere hiç gerek kalmaz.

Mesela suskunluğuna...
Çok güzel susar insan.
Diliyle değil;
Gözleriyle,
Nefes alıp verişiyle,
Kalbiyle konuşur.
Bakabilene...
Duyabilene...
Hissedebilene...

Bakabiliyorsan,
Gözlerinden okursun söylediklerini,
Duyabiliyorsan,
Nefes alıp verişinden anlarsın içindekileri...
Eğer bakamıyorsan gözlerine,
Duyamıyorsan nefesini
İşte o zaman;
Kalbinle hissedersin ondakileri...

Sonra,
Tek bir kelimeye çok şeyi sığdırabilir insan.
"Can..." dersin susarsın.
"Sevgi..." dersin olursun.
"Aşk..." dersin yanarsın...
İnsan odur ya yanmadan insan olamıyor işte...

Sonra kelimeler çoğalır...
Sen çoğalırsın...
Bu sefer iki kelimeyle bir çok şeyi ne de güzel anlatırsınız...
Ayrı ayrı söylenen iki kelime...
İki farklı dilden, birlikte, aynı anda, tek nefeste...
Çünkü, bilenler bilir hemdem olmak böyledir...
Söylenen iki kelime,
Söyleyen iki farklı dil,
Duyan iki farklı kulak,
Hisseden tek yürek...
Her zaman bir artı bir iki etmez çünkü...
Bazen böyledir işlemler;
Bir artı bir eşittir bir!
Kalbin matematiği farklıdır.
Teoremler kalpte işlemez vesselam...
Ne demiştik iki kelime:
"Canım..." , "Canım..." dersiniz susarsınız.
"Seviyorum..." , "Seviyorum..." dersiniz olursunuz.
"Aşk..." , "Aşk..." dersiniz yanarsınız...
İnsan olursunuz...
Eş odur ya sizi insan yapar...
Eş,odur ya artık cümlelere ihtiyacınız kalmaz...