İhtimal Şiiri - Nimet Öner

İHTİMAL

Sevmeyi hiç bir zaman usulünce beceremedim
ne öğretmeni vardı bu duygunun,
ne ders kitabı.
Düştüm, kalktım, yine sevdim.
Sevmeyi yüzüme gözüme bulaştırdım
döküldüm, taştım, çoğaldım.

Sen de sevilmeyi bilemedin.
Kalbimi uzatmıştım
Aşk ile büyüyeceğine
kendi gölgende küçüldün.
Sevilmek sana basit geldi,
Bir borç gibi eğreti durdu ellerinde.

İkimiz de kendi kusurumuzdan yenildik.
Ben hiç almadan verdim,
sen hiç vermeden aldın.
Ben seni kalbime buyur ettim,
sen kendi duvarlarına çarpıp düştün.

Ve sonunda kaybettik!
birbirimizi değil,
her şeyi değil,
kendimize dair bir ihtimali kaybettik.

Kaderin cilvesi
Aşk insanı yakar,
şiir o yangının küllerinden doğar.

Biz kaybettik,
kazanan aşkın kendisi.
Ve o aşktan doğan
her satır,
her dize,
her nefes şiir oldu

Sen hak etmedin,
ben silemedim.
Biz bittiğimiz yerde,
şiir başladı.
Kazanan mısra oldu,
kelime oldu,
yara oldu,
ışık oldu,
Acı oldu.
Sonunda anladım
Sevgi bir insana değil,
kaderin kendisine yazılırmış.
İnsanın kazanması için kaderin eline aşk değmeliymiş

Azra Nimet Öner