İhsan Efendi Şiiri - Süleyman Demir

yıllar yılı bu köyde tüttürdü ocağını!
şu köprünün başında güldü İhsan Efendi!
gelip geçen herkese açardı kucağını,
Deryalarda bir kırık saldı İhsan Efendi!

Çalışarak tüketti yılın onbir ayını!
Bilinmez, mutluluktan aldı mı tam payını?
İçmeyen kalmamıştır ikindide çayını!
Kanadı kırık kuşa, koldu İhsan Efendi!

Şu derenin dibinde bir ışıktı, yanardı!
Yanında eğleşenler muhabbete kanardı.
Gün olurdu çayına kuru ekmek banardı,
Zenginliği şükürde buldu İhsan Efendi!

Bulunmayan ne varsa herkes onda bulurdu,
Selam verip geçenler duasını alırdı!
O olmasa buralar çoktan öksüz kalırdı.
Onbeş köyü bağlayan yoldu İhsan Efendi!

Elli sene bilfiil bir kapıyı bekledi!
Dişiyle tırnağıyla temizledi, pakladı.
Sevinçliyse paylaştı, hüzünlüyse sakladı,
Bir sakıza dükkana geldi İhsan Efendi!

Nimettir deyip koşar, müşteriye kızmazdı!
Kimsenin arkasından kuyusunu kazmazdı.
Dünya malına tapıp para pulla azmazdı.
Beş vakit namazını kıldı İhsan Efendi!

Doğrudan yana olur, hak hukuku bilirdi!
Her kim ki dara düşse, önce ona gelirdi.
İsteyene canından canlar olsa verirdi.
Ekmeğini herkesle böldü İhsan Efendi!

Gezdiği yollar şimdi ona dua ederler!
Bu dünyaya gelenler birgün elbet giderler.
Nasıl yaşarsan yaşa, öyle ölürsün derler,
Masasında dağ gibi öldü İhsan Efendi!