İhanet Yağmurları Şiiri - Harun Tolga Peker

Ben yağmura sırtımı dönmedim hiç bir zaman,
O sürekli arkamdan yağmak istedi,
Ben hep önüme doğru ağladım,
Yüzümü döndükçe gözlerime baktı yağmur
Susmadım,devam ettim kendi kendime konuşmaya
Yürüdüm,o hep arkamdan yağdı..
Düştüm sırtıma yağdı,hep arkamdaydı
Yağmura düştüm,kurulanamadım..

Çöldü önüm,okyanustu arkam
Ağladım.
Sıcaktı gündüz,soğuktu gece
Önüm yaz,arkam kış
Yüzümde güneş ensemde kar,
Nefesim sonbahar çiçeği..
Arkamda yağmur,
Kulaklarım sağır...
Ağırım kendime..

Bir kemanın yayından damlıyor damlalar
Şapkamın üzerine,
Kulaklarıma kadar iniyor sensizlik,
Yokluğunun karanlığı işlemiş
Tüm sokak lambalarına
Hepsinin başı toprağa bakıyor...
Gökyüzü yas mı tutuyor ne?
Yoksa bir nota hayatını mı kaybetti?
Sürekli eksik çalıyorum dudağımdaki ıslığı..

İçimde sessizlik
Dışımda sensizlik
Kendimde bensizlik
Bunların hepsi yağmurun suçu
O hep arkamdan yağdı
Sildi bana ait tüm izleri ne varsa
Sen yetişemedin
Belkide yetişmek istemedin
Kırıldı tüm hayallerimin kalemi tek celsede
Umutlarımı bulutlar aldı
Güneş eritti düşüncelerimi..
Ve,yağmur hep arkamdan yağdı..
Sular altında can verdi benim geçmişim,
Sen de öldün,
Sen kendi kendini öldürdün...

Sahi sizin adınız yağmur idi değil mi?