İhanet Okyanusu Şiiri - Arman Marazyan

10 Ocak Pazartesi günü akşamıydı…
Ben, her zaman buluştuğumuz ‘’Aşıklar Parkı’ndaki
Meşe ağacının altına gittim...

Meşe ağacının altında buluşurduk onunla hep...
Sevgimiz, meşe ağacı kadar uzun ömürlü olsun isterdik…

Ellerim buz kesmişti,
Bedenim titriyordu, bu zifiri karanlığın ayazında…
Saat kaçtı?
Onu ne kadar bekledim?
Bilmiyordum...
Doğrusu pekte umursamıyordum…
Bildiğim tek şeydi,
Onun anılardan çıkıp geleceği,
Gülümsemesiyle, o ayaz geceyi
Bir an da ateş alev kavuracağı…

Tam bir sene olmuştu onu görmeyeli…
Dalgalı saçlarını okşamayalı,
Gözlerine derin derin bakmayalı,
Pamuk yumuşağı ellerine dokunmayalı
Koskocaman bir sene olmuştu…

Yalan yok hani!
Gelecek mi? Gelmeyecek mi? Diye,
Kendi kendime sorular soruyordum…
İçim içime sığmıyordu,
Ne diyecektim?
Nasıl davranacaktım?
Bilmiyordum…
Ellerim, ayaklarım birbirine dolaşıyordu…

Şimdi birçoğunuz içinizden diyorsunuz ki:
‘’Arman, boşuna bekliyorsun, giden geri dönmez…’’
Aslında çok haklısınız.
Giden gerçekten de geri dönmez…
Ama bu sefer siz yanıldınız,
O geldi.
Evet, o geldi.
Çünkü o benim sevdiğim kadındı…
En az gittiği gün kadar güzel,
Tahmin edemediğim kadar olgunlaşmıştı…

Kalbim yerinden fırlayacaktı sanki!
Meğerse düşündüğümden de çok özlemişim onu…
Şaşırtmadı beni,
O yine gülümseyerek yaklaştı bana
Ve geceyi ateş alev kavurdu…

Fakat ta ki,
Ben onun o deniz mavisi gözlerine bakıp,
Kalbinin çoktan bir başkasına ait olduğunu anlayana kadar…
Haykırırcasına susmuştuk ikimizde.
Söylenecek hiç bir şey kalmamıştı.
Biliyordum, konuşursak ikimizde zarar görecektik…

Diyeceksiniz ki: ‘’Sallama be Arman.
Bir bakışta nasıl anladın kalbinin başkasına ait olduğunu? ’’
Haklısınız da hani,
Başkası olsa gerçekten de anlayamazdım
Ama ben onun ciğerini bilirdim…

Zaten fazla konuşmazdık biz.
Ben onun diyeceklerini bilirdim,
O da benim diyeceklerimi bilirdi.
Böyle anlaşırdık biz…

Duygusal bağımız vardı bizim.
Hani zamane gençlerinde pek olmayan,
O duygusal bağ vardı aramızda.
Çünkü o benim sevdiğim kadındı…

Onun başkasına ait olduğunu anladığım an,
Neyi aradım biliyor musunuz?
Onu beklerken buz tutan ellerimi.
İt misali titreyen içimi aradım…

Çünkü artık ayaz yoktu benim için,
Soğuk etkilemiyordu artık bedenimi…
Çünkü kalbim,
Onun o deniz mavisi gözlerinin okyanusunda
Çoktan buz kesmişti…