İhanet Şiiri - Efraim Erdoğdu

Gerçekten firak mevsimi şu sonbahar.
İlk kez böylesine üşüttü yüreğimi kış.
İlk kez bu kadar yalan ve anlamsız geldi bir bakış.

Benim, sırma saçlım!
Gözlerine şarkıar söyleyen,
Avuçlarında bir kuş gibi titreyen.
Haydi ne olur aç yüreğini.
Benim.

Dur ciğerparem ne yapıyorsun?
O çektiğin iplik boynumdaki halattır.
Yapma!
Beni düşünmesende o tertemiz hislerime günahtır.

Alıp yerden yere vurma mecnunu.
Bırak, sen odun atma,
Kerem derdinden yansın.
Sen, kurak yüreğime tuttuğum yağmur duamsın.

Yapma sevdiğim!
Çiğneme sözlerini, ellere uyup.
Çiğneme gönlümü,
Çiğneme paspas gibi yerlere vurup.

İnan ben yokum hesabımda.
Ya bir gün vicdanın sızlarsa bu günlerden?
Ya bu ihanet beynine atom gibi düşerse?
Ya gözlerin yanarsa ağlayamamaktan?
Ya bu ihanetin bir gün çarpılırsa yüzüne?
Ya aynalar düşman gibi görünürse gözüne?

Yapma sevdiğim!
Bu döndüğün yol huzura çıkmaz.
Belki şimdi taze ama
Yarın bu yara dikiş tutmaz.
Yapma sevdiğim, uyma şeytana!
O üstüne bastığın kul hakkıdır,
Sanma ki gönlümdeki ateş seni yakmaz.

Yapma sevdiğim!
Bari biraz olsun kendini düşün.
Ya biçare hallerim sana kabus olursa?
Ben sana ah edemem bilirsin,
Ya ilahi adalet yollarına durursa?
Ya bana ettiğini evladında bulursan?
Ya bendeki bu kederi dizlerinde görürsen?
Ya bu dertten bir çocuk 'ana' diye yanarsa?
Ya seninde dört yanını çaresizlik sararsa?
Yapma sevdiğim!
Bunun adı ihanettir.
Ya nedamet ömür boyu sana hesap sorarsa?