İğde ağacı boyunca Şiiri - İlyas Kaplan

iğde çiçekleri açar güneşin değdiği her yer
göklerden son cemre diye atılmış
ay ışığısın sevdalı gecelerimin
sinemde eflatun bir hüzün
gün batımlarına vurur bakışların
her akşam hep yüreğimde batarsın

ince bir yağmura yakalanır sokak
iğde ağaçları uyanır uykusundan
bir eski zaman masalı gecenin üstüne örtülür
gurbete yakılmış türküler kadar derin
yürür iğde mevsimi
rüyadan hayallere, hayaller sana

avuçlarımda bir çiğ damlası
kırık bir aşk hikayesinden birkaç ıssız mana
her yer yanıp kül olmuş
havada kanat vuran serçeler yitik
kıyıda kalmış metruk bir iğde ağacıyım
en uzaklara iğde yaprakları dökerim
yitip gider acının en kırılgan zamanı
öncesiz ve sonrasız
tenhadan manaya

yıkık kentler gibi sahipsizim
kaldırın beni düştüğüm yerden
kirlenmeden içimin kar beyazı
gri şafaklara öylece bırakın beni
serin üstüme gerçekleşmeyen hayallerimi
ürperen bir yaprağı öperken dalından seher yeli
iğde ağacı boyunca

en yalın ateş kıvılcımları benim adımı bilir
yorgun kabuslardan çıkıp gelen yolcuları ağırlar ruhum
hiç bir şey yapamamanın derin azabıyla yaşarım
ayrılık ezgileriyle bilenir düşünceler
boşluğa dökülen iğdelerin vaktidir şimdi
her şey yağmalanmış …tarumar edilmiş

alnımın ortasında iki ateş su
bazen birkaç damla yağmur damlası
yanaklarıma dokunarak düşer yere
iğde kokan caddelere
kanar ateş ateş eriyerek
yüreğim cayır cayır
buğusuyla tütsülenmiş firari umutlar yüklenirim
iğde dalları boyunca eğilip bükülerek

kaderim yazılı kaşlarının karasına
içimde ki yakarış sana
akışlar sana , sen yokluğa…
yokluğa akar durur güz
upuzun dökülür ,düşer iğde yaprakları
her damla gözyaşı gibi sıcacık

redfer