İflas Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Sevdiğin çoluğun çocuğun uğruna
Bir ömür, koca bir ömür feda edersin
İstekleri arzuları emir olur
Var mı yok mu bilmezler ya da anlamak istemezler
Sen kocasın dahası babasın
Bulur buluşturur yaparsın
Ezilirsin, yıpranırsın gören olmaz
Ne isteklerin sonu gelir ne arzuların
Her gün biraz daha artar
Ve sen her gün biraz daha ezilirsin
Derdin olur, anlatmak istesen anlayan olmaz
Kalen sandığın yuvanda koca bir yalnızlığa mahkum olursun
Artık hep ikinci planda görünmeyen adamsın
Ya bir banka kartı ya da teknik eleman
Kimse anlamak istemez duygularını
Düşünemez senin de bir şeye ihtiyacın olacağını
Sen babasın, kocasın
Sarsılmaz yıkılmaz kayasın
Öyle olmadığını anlamaları için illa ki ölmek mi lazım
Evde bir dizi kadar kıymetin olmadığını dizi vaktinde anlarsın
Amaaan ya sende konuşmak için dizi saatini mi buldun
İyi de hiç bitmez ki diziler
Gündüz iş, kadınlar altın gününde çocuklar okulda
Akşam eve gelirsin
Kadın mutfakta çocuklar bilgisayar başında
Yemekte konuşulmaz, sessizlik hüküm sürer
Malum sofrada konuşulmaz
Yemek biter herkes kendi dizisini izlemek için farklı odalarda
Elektrikler kesilse akıllı telefonlar devrede
Derdin sıkıntın mı var
Soran olmaz anlayan olmaz
Koca bir yalnızlık duygusuyla oturursun o sihirli monitör başına
Halden anlayacak dertleşecek birisini ararsın
Buldun mu soyunur dökülürsün içinde ne varsa
Ne baba babadır, ne anne annedir ne de çocuklar çocuk
İflasa sürüklenen bir kurum feryat eder duyan olmaz
Ve bir gün ansızın üzerimize yıkılır çatı
Ancak acılar etrafında birleşiriz
O da üç gün beş gün
Sonra kabuk bağlar yaralar
Telefonlar alınır ele
Boğuluruz sanal bir alemde

© Seyyid Burhaneddin Kekeç