Kalbimin buluşma yerine gelmediğin gün,
Birer birer kırıldı umut aynalarım!
Analar benden öğrendi
Bağırlarına taş basmayı
Boğazımda sigara öksürükleri
Kahroldum da,
-öfke şiiri-
Çiçeğe duran dallarında umut emziriyor yaprakların,
Her çiçeği kanatarak koparıyorum dalından
Yalancı fırtınalarımdır beyaz fotoğraflardaki
Cinayet zanlısı yüzüm; alamam bûseni,
Nazına sürgün ettim suçsuz kalbi,
Aşkı müebbet bildim sildim seni
Seni seviyorum sanmadan beni
Yazdığım son defterden sildim seni
Gönül sahiline yıktım dağları,
Sevda bahçesinde çoktan kurudum
Açmayı bir türlü bilmiyorum
Sevdim diyerek kendimi avuttum
Seni neden sevdim, bilmiyorum
Her gece buluştuğum acılarla
Kalbimde bir yaraydı gözlerin,
Merhem vermedin kangren ettin!
Söz gerekmez zulmünü anlatmaya
Zulümden öte beni kahrettin!
Hançeri mertçe sapladın da,
VI.
Sen Leyla'sın, Leyla sen değil,
Ben Mecnun'um, Mecnun ben değil
Leyla göklerde çölde değil
Mecnun çöllerde, gökte değil
Gözlerin,
Gözlerin gözlerimi esarete çektikçe
Ben görmeyi unutuyorum
Sevmeyi İstanbul'dan biliyorum
Çünkü o simsiyah sandığın gözlerin
İstanbul oluyor gözlerimde
IV.
O gördüğüm Leyla sen değil
Sendeki Leyla, Leyla değil
Bir kum fırtınası
Sana öldüğümden haber verirse
Unut gitsin
Beni, ve beni benden eden
Sende kalan herşeyi...
Can çekişen duygularımı
Ve geceli gündüzlü işgal ettiğin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!