İdealistler Yalnızdır...

İdealistler yalnızdır...
Belki her zaman çevresinde yüzlerce insanlar vardır... Belki de Herkes ile çok samimi ilişkileri vardır. Ama her zaman bir yalnızlık vardır bunun içinde bile... Uzun dost muhabbetlerinden sonra daha da belirgin olur bu yalnızlık... Aslında idealistlik kuru soğuk bir Ankara gecesinde, sis bulutunun altında belirli belirsiz görünen dolunaya bakmak, ve bir gün oraya gitmeyi istemek gibi bir şeydir çoğu zaman... Hava gerçekten çok soğuktur. Neden herkes sıcacık evinde iken kendinizin dışarıda olduğunu ve kimsesiz sokaklarda tek başınıza yürüdüğünüzü sorgularsınız...

İdealistler yalnızdır...
Yürüyerek ayın olduğu yöne doğru gidersiniz. Ona ulaşmanızın bu şekilde mümkün olmadığını bilirsiniz. Ama yine de yürümeye devam edersiniz... Yürürsünüz... Yürürsünüz... Ayaklarınızı artık hissetmemeye başlarsınız artık soğuktan. Bacaklarınız donmak üzeredir. Ve en sonunda bir yere varırsınız... Vardığınız yer denizdir sadece... Gidilecek bir başka yolun kalmadığını düşünürsünüz bir an... Denizden nefret edersiniz o an... Ay bütün parlaklığı ile gökyüzündedir ve yansıması da denizdedir... Deniz sizi oradan uzaklaştırmak ister. Ve buz gibi bir rüzgar eser... Fakat siz yine de gitmezsiniz oradan inadına. Çünkü zaten bütün ömrünüz soğuk rüzgarlar ile boğuşmakla geçmiştir... Sağınıza solunuza bakarsınız. Hiçkimse yoktur. Soğuktan kaçmıştır insanlar... Yine yalnızsınızdır... Her zamanki gibi...

İdealistler Yalnızdır...
Çünkü size kimse inanmaz idealinize ulaşabileceğinize...
Daha önce birkaç kişiye anlatmışsınızdır belki. Ve sizinle büyük ihtimal dalga da geçmişlerdir, ciddiye almamışlardır... Sizi inaçtı bir keçi olmak ile suçlamışlardır hatta... Çok haksız sayılmasalar bile, bu sizi biraz kırabilir. Sonra da sizin ciddi olduğunuzu fark ettiklerinde hemen bunun imkansız olduğunu söyleyenler türer. Ve gün geçtikçe bunu kimseye anlatmamaya başlarsınız... Yani gerçek sizi gizlersiniz. Derin bir maske geçirirsiniz yüzünüze dünya maskeli balosunda... Daha da yalnızlaşırsınız gittikçe...

Dünyada tek olduğunuzu anlayana kadar biraz umut vardır aslında birilerinin de sizin gibi düşündüğünü sanmak gibi... Belki vardır da, ama sizinle aynı şeyi isteyen başkasını görmek biraz korkutur da istediğiniz şey gerçekten ulaşılmaz ise... Tanışmak da istemezsiniz... Sonuçta tamamen yalnız kalırsınız. Ve artık bunu siz istemeye başlarsınız. En sonunda, çevresinde yüzlerce kişi olan, ama yapayalnız biri oluverirsiniz...
Dedim ya, gerçek idealistler hep yalnızdır, ve yalnız kalmaya alışmak zorundadır...